{*} Prawdziwa Mała Dama Zuzia {*}

Dziś żegnamy się z Damą :( Pamiętam gdy 19 października przyjęli nas na oddział, a po korytarzu szła szczuplutka długowłosa czarnula z mała laleczką na rękach.Zuza Dama zawsze trzymała rączkę w taki sposób, że  100% dama nie dosięgała jej do pięt. Nie da się tego opisać. Ci którzy choć raz ją widzieli też będą mieć taki właśnie obraz przed oczyma. Miała sondę taką samą jak moja Pierdziołka ale przyklejoną w weselszy sposób ( do czoła ) na który ja nie wpadłam. Wyglądała jak mały słonik z tą sondą. Słoniki podobno przynoszą szczęście?! Dla mamy, babci i wielu innych bliższych lub mniej bliższych osób była szczęściem prze wielkie "eS".
Niby nie znałyśmy się dobrze, ale tu na oddziale każda mama  przechodzi gehennę. Pamiętam jak siedziałyśmy na stołówce, mała Dama u cioci Wery na kolanach, rozglądała się tymi wielkimi oczętami. Piękna mała blondyneczka o hipnotyzujących oczkach. Mama Damy to szalona kobiecinka, która starała się zapomnieć ( jak każda z nas ), że jej dzieciątko jest ciężko chore...Każdy dzień na kardiologi jest niezbadany, każdy zabieg, każda operacja, każda chwila na POPie, na Intensywnej może skończyć się źle. My mamy chorych dzieci wiemy, że może spotkać nas najgorsze. Jednak zawsze myślimy, a może bardziej mamy nadzieję, że nas to ominie. 
Na oddziale było głośno o pogrzebie Damy, wiele osób chciało się pojawić. Niestety my mamy musimy siedzieć w tej szpitalnej klatce, pracownicy tak samo. Będziemy myślami z Wami! Zuza nie była tutaj tydzień czy dwa. Szpital był po części jej domem, spędziła tu jak się nie mylę 7 miesięcy, sama w październiku skończyła roczek. Starali się Zuzi zapewnić namiastkę prawdziwego domu, prawdziwego dzieciństwa. Dostawała zabawki, miała swoją własną izolatkę nr 26 (w której jesteśmy teraz my). Szkoda tylko, że nie miała okazji spędzić tego dzieciństwa na wolności. Zuziu Aniołku - ciocia Dominika zawsze będzie o Tobie wspominać z wielkim uśmiechem i dumą! [*]

Poczekam na ziemi,Ty w niebie

nie wiem jak długa ma droga do Ciebie

Wiem,że umierać nie będę się bała

po kolorowej tęczy przyjdę...

wiem,że będziesz czekała!

Poznamy się obie bez słowa

to co los nam odebrał

zaczniemy od nowa

Już się nie modlę,nie proszę

bunt serce rozdziera

Ty!który rządzisz światem

spraw tylko tyle

oby ta wieczność moja 

to były dla Niej chwile!

                       - Ola Groticka

Funeral Blues

W. H. Auden

Niech staną zegary

Zamilkną telefony

Dajcie psu kość

Niech nie szczeka, niech śpi najedzony.

Niech milczą fortepiany

I w miękkiej werbli ciszy

Wynieście trumnę

Niech przyjdą żałobnicy

Niech głośno łkając samolot pod chmury się wzbije

I kreśli na niebie napis “On nie żyje!”

Włóżcie żałobne wstążki na białe szyje gołębi ulicznych

Policjanci na skrzyżowaniach niech noszą czarne rękawiczki.

W nim miałem moją północ, południe i zachód i wschód

Niedzielny odpoczynek i codzienny trud.

Jasność dnia i mrok nocy, moje słowa i śpiew

Miłość, myślałem, będzie trwała wiecznie,

Myliłem się.

Nie potrzeba już gwiazd – zgaście wszystkie – do końca

Zdejmijcie z nieba Księżyc i rozmontujcie słońce

Wylejcie wodę z morza, odbierzcie drzewom cień

Teraz już nigdy na nic nie przydadzą się.